De treinreiziger: ‘Overal anders en overal eender’

In de rubriek De treinreiziger komt eens per maand een MAX-collega aan het woord over zijn of haar belevenissen in de trein. Wat maken ze mee onderweg? Deze keer: opvallende gewoontes op de stations, binnen en ver buiten Nederland.

Meelopen met de trein op station ‘s-Hertogenbosch

‘Al reizend ervaart men het leven vreemder: overal anders en overal eender.’ Met deze dichtregels van Jan van Sleeuwen worden treinreizigers op het station ’s-Hertogenbosch (zonder centraal) verwelkomd. Inderdaad, treinreizen kan bijna overal ter wereld. En het is overal anders, maar ook weer een beetje hetzelfde.

Noord, oost, zuid, west, vanuit de Brabantse hoofdstad kun je alle 4 de windrichtingen op. Grote kans dus dat je dit station wel eens gepasseerd bent, vanuit Utrecht, Nijmegen, Eindhoven of Tilburg. Is het je wel eens opgevallen dat reizigers in ’s-Hertogenbosch vaak een heel stuk meelopen over het perron, zodra er een trein binnenrijdt? Waarom doen die Bosschenaren dat eigenlijk?

Voorin of achterin de trein?

Laatst las ik een nieuwsbericht over een Arriva-trein tussen Groningen en Leeuwarden, waar te veel mensen in het voorste gedeelte zijn ingestapt. Het gewicht van de reizigers is zo ongelijk verdeeld dat de trein niet harder dan 60 kilometer per uur kan gaan. Dat kan pas weer na de eerste tussenstop in Zuidhorn, nadat een groot deel van de passagiers toch maar de andere kant van de trein opzoekt.

Ik zie het ook wel eens gebeuren op perron 1 van Utrecht Centraal. Daar stappen verreweg de meeste mensen in het voorste (en drukste) gedeelte van de trein naar Hilversum. Maar als je iets verder doorloopt, heb je meestal nog wel een riante zitplaats. Waarom doen die Utrechters dat eigenlijk niet?

Onderweg naar Freiburg, gestrand in Karlsruhe

Maar goed, soms ontkom je niet aan staand reizen in de drukke tussenruimtes. Neem nou mijn internationale treinreis naar Freiburg van vorige zomer. De hele reis loopt volgens planning, totdat er ergens op het spoor een ongeluk gebeurt. Mijn trein strandt hierdoor in Karlsruhe, 2 stations voor de eindbestemming. Hoe ik alsnog in Freiburg kom? Dat kan de Deutsche Bahn mij niet vertellen.

Samen met gestrande medereizigers stap ik in een overvolle stoptrein richting Freiburg. Maar na een half uur wachten zit er nog geen beweging in. Ik zoek driftig naar alternatieve reisroutes in de NS International-app op mijn telefoon, terwijl ik me steeds meer opwind over de gebrekkige informatievoorziening. Zou het mijn Hollandse assertiviteit zijn? Want mijn Duitse medereizigers ondergaan gelaten zwijgend hun lot.

Scrollend door Europa

Uiteindelijk kom ik veilig, maar met vertraging aan in Freiburg. Later die zomer ontdek ik nog meer mooie plekken in Zwitserland, Italië en Frankrijk. Het drukke station van Milaan is één van mijn tussenstops. Op welk spoor je aankomt en op welk perron je weer in kunt stappen? Dat wordt ter plekke pas bepaald. Met een beetje pech kom je aan op perron 21 en heb je maar een paar minuten om op perron 8 te komen. En moet je jezelf, inclusief bagage, langs al die forenzen en toeristen zien te worstelen. Het schijnt heel normaal te zijn, buiten Nederland althans.

Overal anders dus, maar ook weer overal eender. Want waar je ook heengaat met de trein, de meeste andere reizigers brengen hun reis al scrollend door. Ik vermaak me vaak ook uitstekend met een stapeltje boeken, mijn telefoon en het uitzicht onderweg. Had mijn gewaardeerde MAX-collega het laatst niet over de nobele kunst van de conversatie? Dat deze kunst nog steeds bestaat, is zeker niet mijn verdienste…

Foto: Redactie MAX vakantieman.